Bundan iki yıl önce bir ramazan günü
amcamlara iftar açmak için gittik.
Amcamlarla bizim evin arası
50 m. kadar, biz aprtmanda çatı katında oturuyoruz
onlarsa
müstakil bir evde…

iftarımızı yaptık ve oturuyorduk ki annem bana:
“Evde meyva tabağı var onu getirir misin?” dedi.
“Tamam” diyerek
çıktım, amcamların
evinin köşesinden döner dönmez bir koyun ve
iki yanında birer kuzusu karşımda
duruyordu, hiç umursamadım
“komşulardan birinindir” dedim kendi kendime. Ben iki
adım atar
atmaz onlarda yürümeye başladı, bir an durdum onlarda durdu. Yine pek
umursamayarak yürüdüm fakat yine geliyorlardı. Biraz ürktüm ve
hızlı bir
şekilde koşarak aprtmana girdim, kapıyı
kapattım. (bizim apatman Muğlada
Şemsi Ana Türbesinin
karşısında).Eve çıkarak dolaptan meyva tabağını aldım,
hava
serin olduğu için bir hırka alarak kendi dairemizin kapısını açtım ve ne
göreyim; koyun ve kuzular simetrik bir şekilde merdivenlerde
duruyorlar.İçimi
çok kötü bir ürperti kapladı ve kapıyı bir
hamlede kapattım, olduğum yere çökerek
bildiğim bütün duaları
okumaya başladım.Ama bir kulağımda kapıda, gidip gitmediklerini
dinliyordum.Bir süre sonra toparlandım, iç odada telefon vardı amcamı
aramak
için oraya gidemedim çünkü karanlıktı. Cesaretimi
toplayarak kapıyı açtım, hiç
biri yoktu. Kulağımı kapıdan
ayırmamıştım, nasıl sessizce gidebildiler?
Derken kapıyı çektim
ve son sürat aşağı indim, fakat yukarı çıkarken kapattığım
kapı
hala kapalıydı. Onları ilk gördüğümde yaşadığım ürpertiyi tekrar
yaşadım.
Kapıyı açarak hızla amcamlara gittim. Amcam suratıma
bakarak sırıttı ve dalga
geçerek “şeytan mı gördün?” dedi ve o
anda başladım ağlamaya. O gün bu
gündür bu tarz olaylar
başımdan eksik olmuyor. O koyun ve kuzular neydi?
Apartmana nasıl
girdiler? ve sessizce nasıl çıktılar? Hala bir muamma…
Ama şu
bir gerçek ki şu dünya üzerinde yalnız değiliz ve yalnız
kalamayacağızda…

Sinan KURT/ Muğla

(394)